de Dikke Dragonder, één van de laatste bruine cafés van Maastricht

Gelegen midden in een gezellige winkelstraat vlakbij het Vrijthof. Oude sherryvaten doen dienst als tafels, de gezellige oude vloer en de kaarsen op de tafels creeëren een uitermate gezellige en intieme sfeer.
Na gezellig shoppen kun je hier terecht voor een heerlijke lunch, een compleet diner of tapas met een heerlijk wijntje op het (verwarmd) terras.

Achter de gevel van deze op en top Maastrichtse kroeg gaat een keuken schuil met gerechten uit de hele wereld.
's Avonds verandert de buurt in hét uitgaanscentrum van Maastricht. 'de Dikke' is van oudesher een kroeg waar je geweest moet zijn! Gezellig borrelen, live muziek, oldies en hedendaagse pop, voor ieder wat wils. Kortom; van jong tot oud vindt hier gezelligheid!

intro.png


De term ‘Dragonder’

Het woord ‘dragonder’ is in het oud Nederlands vaak gebruikt als een scheldnaam en heeft in de loop der eeuwen verschillende betekenissen gekregen. Dat zoveel betekent als ‘feeks’ en ‘manwijf’. De geruchten gaan dat het woord in Maastricht lange tijd de betekenis had van een ‘Hoerenmadam’. Echter een dragonder komt het meest voor in de terminologie van de krijgsmacht.

dragonder.png

Toen de naam Dragonder in het begin der 17de eeuw in Duitsland in beeld kwam, verstond men daaronder bereden infanterie, samengesteld zo als de gewone infanterie van die tijd, dus uit (bereden) musketiers en (bereden) piekeniers. Het paard van de Dragonder werd uitsluitend als vervoermiddel beschouwd en werd er veel meer waarde gehecht aan de vorming van de man als infanterist, dan aan die als cavalerist. Zijn bewapening was ook voorzien zoals die van de infanterist. De Dragonders werden bij voorkeur ingezet om met de cavalerie, die door onbereden infanterie niet spoedig genoeg kon gevolgd worden, vooruit te gaan, belangrijke punten te bezetten en tegen mogelijke aanvallen van de vijand te verdedigen, wat door eenvoudige cavalerie niet had kunnen geschieden. Deze noodzakelijkheid heeft altijd bestaan en daarom komt de zaak, al is het dan ook niet algemeen, toch hier en daar door de gehele krijgsgeschiedenis voor.

De naam schijnt uit het begin der 17de of het einde der 18de eeuw af te stammen. Over de woordafleiding is men het echter niet eens; volgens sommigen wordt het afgeleid van Draconarii, dat bij de Romeinen vaandeldragers waren, anderen menen dat het is afgeleid van dragen (als op paarden gedragen infanterie). De meest waarschijnlijke afleiding is, dat deze bereden troepen, die in galop langs kwamen stuiven, dan afstegen en het vuur openden wat met de wapens uit die tijd uitzag alsof ze vuur en vlammen spuugden, zoals draken (dragons) dat zouden doen.

Na verloop van de eeuwen verviel de functie van dragonder als dubbele functie vanwege de verbeterde wapentechnologie en scheiden zij zich bijna nergens door hun bewapening van de overige cavalerie. Zij werden nu eens tot de zware cavalerie geteld, zoals in Oostenrijk, dan weer tot de lichte, zo als in Pruisen; in Frankrijk behoorden zij tot de liniecavalerie, in Engeland had men regimenten zware en lichte dragonders.

Tegenwoordig bestaan Dragonders nog steeds als militaire speciale squadrons in een aantal landen, (bijv. Zweden of Brazilië) echter deze eenheden delen echter alleen de naam en hebben niks of nauwelijks meer iets gemeen met hun voorgangers.